Cumartesi günü kalktığımda her zamanki gibi klasik ziyaret ettiğim internet siteleriyle başladım güne . Ve şok haberi o an duydum . Alpaslan Dikmen ölmüştü . Genç yaşında , gelecekle ilgili belki de bir sürü planları olan birinin böyle aniden aramızdan ayrılması ne kadar hüzün verici . "Hayat bu" deyip geçmek öyle kolay değil . Ammavelakin ben bunu demekte hiç de zorluk çekmedim . Evet , şaşırmıştım fakat aslını söylemek gerekirse fazla hüzünlenmedim . Maç öncesi cenaze namazı vardı . Şişli Cami'nde . Gitsem mi dedim , gitmedim . Uyanamadım , belki de uyansam bile gitmeyecektim . Bazen kendime soruyorum bunu . Ben mi çok duyarsızım , yoksa aslında hep birbirini tekrar eden , eninde sonunda olacağı bilinen , hayatın gerçekleri olan olaylara benim dışımda kalanlar fazla mı tepki gösteriyorlar ? İstatistikle alakası olmadığına göre , asla tam anlamıyla cevaplanamayacak bir soru . Bunun cevabını ne yazık ki zaman bile gösteremez .
Maç öncesi Mecidiyeköy civarlarında bildik sahneler yoktu . Her zamanki coşkulu tezahuratlar yoktu . Geç kaldığımdan dolayı Meşale'ye uğramadan direkt olarak eski açığın yolunu tuttuğum için Store'un önünden de geçemedim ama tahmin ediyorum orası bile sessizdi . Mecidiyeköy'de o gece her yerde hafiften bir matem havası vardı . Alpaslan abi'yi kaybetmenin hüznü ve onun son Galatasaray maçında birlikte omuz omuza görevini yapacak olmanın sevinci ve gururu karışmıştı belki de .
İçeriye girdiğimde de hava pek değişmemişti doğal olarak . Herkes suskundu . Sadece ara sıra , sanki babasının cenazesinde birden kendini tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlayan çocuklar gibi "Alpaslan ölmedi kalbimizde yaşıyor" sesleri çınlıyordu Sami Yen'de . Herşey Alpaslan içindi . Futbolcular tek tek tribünlere Alpaslan için çağrıldı . Herkes tüm maç boyunca Alpaslan için bağırdı . Sahadakiler Alpaslan için oynadı , Alpaslan için saldırdı . Maç öncesi saygı duruşu yapıldı . Her zaman bir saygısızlık nedeniyle erken bitirilen saygı duruşu hakettiği gibi yapıldı . 20 bin kişinin o anda düşündüğü tek kişi Alpaslan'dı . Maç başladı , önce yaklaşık 5 dakikalık bir sessizlik . Sonrasında Alpaslan abiden bize miras kalan ultrAslan anlayışını en iyi özetleyen beste geldi herkesten , boğazlar yırtılırcasına...
ölüm varmış , korku varmış
bu dünyanın sonu varmış
bizim için yoktur tasa
kalbimde sen yaşadıkça
başarılar gelir geçer
asaletin bize yeter
deplasmanda , Sami Yen'de
ultrAslan , hep seninle
Sonrasında sürekli bıkmadan usanmadan aynı tezahurat gitti geldi kapalıyla eski açık arasında...
yıllar yılı hiç bıkmadın
büyük bir aşkla bağlandın
yeri geldi sabahladın
bütün ömrünü harcadın
şimdi söyle nerdesin sen
oldu mu bırakıp gitmen
keşke çıkıp şaka desen
ne olur Alpaslan Dikmen
Hüzünlü bir geceydi birçokları için , buruk bir sevinç vardı . Nadirdi benim gibi gollere her zamanki gibi sevinebilenler . Alpaslan abiyi kaybetmenin anlamını kavrayamamıştım çünkü hala daha . Galatasaray aynı Galatasaraydı . Goller yine Baros , Kewell , Lincoln'den geldi . Ortasahanın tüm yükünü yine Ayhan çekiyordu . Meira hücum gücünü biraz daha fazla gösterdi . Arda sağa biraz daha alışmış göründü . Fark neydi ? Fark kendimizi kandırmamızdı . Birkaç saatliğine Cimbomlusu , Fenerlisi , Beşiktaşlısı , hepsi bir olmuştu . Tüm yürekler bir olmuştu . Birlikte sırtlamışlardı cenazeyi . Nadir şeylere şahit olduk o gece . 2,5 sene sonra rakip takımın attığı bir gol alkışlandı Sami Yen'de . Çünkü golü atan Erhan Albayrak , kapalının önüne kadar gelmiş ve Alpaslan abinin resmini göstererek "Kalbimdesin" işareti yapmıştı . Konyasporlu oyuncuları başta Erhan Albayrak olmak üzere tebrik ve teşekkür ediyoruz .
Maç çıkışında neşeliydim . 4-1'lik muhteşem bir turuncu formalı galibiyet vardı çünkü . O hafta Fenerbahçe yenilmiş , Beşiktaş ise berabere kalmıştı çünkü . Ne kadar basit şeylermiş gibi geliyor şimdi halbuki . Bütün bu neşeli halim eve gelip , Alpaslan abinin cenazesinde çekilen fotoğrafları görünce sona erdi . Belki de acı haberi aldığımdan beri içimde biriktirdiğim hüzün birden nüfuz etti tüm vücuduma , damarlarıma .
Kaç puan bir can ederdi ? 3 puan bir can eder miydi ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder